Wintertriathlon Assen

Tags :

Wanneer: 30 oktober 2010

Waar: Assen

Wie: Martin (en vriend Bert mee als coach :-) en mijn ouders en dochters als supporters)

Afstand: 10 km hardlopen – 50 km fietsen – 20 km schaatsen

Duur: 4 uur en drie seconden

Korte beschrijving:
Een klassiek voorbeeld van een “Wennemarsje” (=mate van zelf overschatting waarbij je je vlak voor het evenement plaats vindt inschrijft en denkt dat kan ik wel ongestraf doen) zie http://www.youtube.com/watch?v=tPoDNuyFPOY&feature=related . Half oktober heb ik mij ingeschreven met het idee dat ik sinds duchenne heroes het fietsen geen probleem mag zijn, het lopen al helemaal niet en ach ik was ook al drie keer wezen schaatsen met Bert. Dus mijn aanname was dat het achter elkaar doen van deze drie takken van sport op zich geen probleem zou zijn als ik maar rustig aan zou doen. Dus met deze olympische gedachte van start. Mijn dochters kwamen ook samen met opa en oma kijken en vriend Bert zou me ook nog komen aanmoedigen. Vooraf wordt duidelijk aangegeven dat er een tijdslimiet is en dat betekent dat als je er langer dan 4 uur over doet je gediskwalificeerd wordt. Vooraf dacht ik dat ik dit klusje toch wel in 3,5 uur moest weten te klaren. Maar ja dat liep net ff iets anders. Het lopen ging echt super. Ik legde de 10 km in 48 minuten af. Snel ff fiets spullen aandoen en ik dacht ik heb toch alle tijd dus nog ff mijn dochters en ouders opgezocht en ff bijgekletst. Vervolgens op de racefiets gestapt en ik dacht echt van wat gaat dit goed en wat voel ik mij nog fit. Nog geen vijf kilometer later kwam daar de “man met de hamer”. Niet zo zeer qua conditie maar de overgang voor je spieren van hardlopen naar fietsen zorgde er bij mij voor dat mijn benen helemaal “volliepen” en ik de trappers niet meer rondkreeg en dan het vooruitzicht dat je nog 45 km mag fietsen………….wat een feest. Met een gemiddelde van 25 km en nog twee valpartijen (regende erg hard en was erg glad op bepaalde plekken) weer terug in Assen. Vervolgens fiets weer terug zetten, schoenen aandoen en met de schaatsen onder je arm naar de ijsbaan. Dit hoor je hardlopend te doen en dat is mij 5 meter gelukt want de overgang van fietsen weer naar lopen dat ging niet. En gelukkig heb je dan een goede vriend die het blijkbaar nodig vindt om mij op dit dieptepunt te fotograferen. 

 Vervolgens bij de ijsbaan aangekomen kom ik er achter dat ik mijn sokken vergeten ben. Bert heeft die nog ff snel gehaald en toen mocht ik eindelijk het ijs op. Het was maar 20 km en de eerste 10 rondes voelde het meer als of ik in beschonken toestand het ijs op ging en wederom viel de overgang naar opnieuw een nieuw sportieve beweging mij erg zwaar. Maar dank zij de enthousiaste coaching van Bert ging het eigenlijk steeds beter.

Tot het punt waar ik dacht ik maar 50 rondjes hoefde te schaatsen en dat bleken er dus 54 te moeten zijn………..en naar de klok kijkend ontstond er toch wel paniek want ik had nog maar een paar minuten voor dat ik de tijdslimiet van 4 uur zou overschrijden. Bert schreeuwde mij iedere ronde over het ijs in deze laatste minuten en met nog twee ronden te gaan had ik nog twee minuten over….en ik kijk om mij heen ………ben ik nog de enige in de baan en met een laatste kracht inspanning lukt het mij om werkelijk waar op 3 uur en 59 minuten en 59 seconden onder luid gejuich van Bert over de finish te komen. En dat ziet er dan zo uit:

Helemaal blij van het ijs af gestrompeld op een bankje gaan zitten (Bert nog bedankt voor het losmaken van mijn schaatsen:-) en samen met Bert genoten van deze briljante eind tijd. Maar ik was kompleet gesloopt en heb nooit geweten dat die overgang van de ene sport naar de andere sport zo zwaar zou vallen. Dus heb mijn lesje wel geleerd, maar had het niet willen missen :-). Alleen bij thuiskomst bleek de officiele tijdsregistratie vastgesteld te zijn en die kwam uit op 4 uur en………….3 seconden…maar met Bert afgesproken
 dat die tijd niet klopt:-)

Change this in Theme Options
Change this in Theme Options